Les Cailloux du Paradis, Etienne Courtois|racines blanc|wit

De Boeddhisten.

Vijftien jaar geleden was ik op zo'n beurs waar ik niet zo van houd en daar kwam ik voor het eerst de wijnen van Courtois tegen. Op zo'n beurs proef je te veel en die wijnen van Courtois die blijven dan wel hangen maar daar vond ik 't niks, of niks, wat moest ik er mee. Ik kreeg wel een handgeschreven briefje een maand of twee erna. Met dank voor de interesse in het domein, maar misschien was het toch wel beter als ik een keertje zou langskomen. Dan konden ze het één en nader uitleggen. Dat duurt dan weer een jaartje of twee, en ja hoor, dan valt het kwartje wel. Waarom? Niet uit te leggen eigenlijk. Je ziet de landerijen, slechts 8 van de 30 hectares aangeplant met druiven, de rest prairie, bos, fruit, gras, proefakkertjes gekke druivensoorten. Vervolgens een tour door alle 6 oplegkelders waar we kriskras, van millesime naar druivensoort en terug alles proefden wat soms al 4 jaar lag te wachten tot het 'klaar' was. Geduld, geduld, geduld was alles wat er heerste. Geef ze ruimte die druiven, laat ze met rust en wacht tot het goed is. Het lijkt zo makkelijk maar het is zo moeilijk. Aan de keukentafel de wijnen die beschikbaar zijn gesteld voor het bezoek uit Holland. Ze verkopen sowieso niets aan iemand die ze niet ter plekke in de ogen hebben kunnen kijken. Water, als water deze wijnen. Wat heb je nou aan wijnen die smaken als water? Nou kom dat maar eens proberen. Elixer voor het leven, weer een referentie aangescherpt. Wijn moet als water smaken. Vond ik al langer, maar dat 't bestond...