DE WIJNGAARDEN VAN BODEGA PUELLES
Spanjetrip 21-26 september 2023.
Dag 1. Bodega Puelles. Ooit lang geleden deed Vleck de inkoop van deze wijnen via ras-groninger Jacques. Toen die ‘flauw werd’ van het hele gedoe in Nederland, zo’n 10 jaar geleden, stapte hij met hond de pelgrimsroute naar Santiago op, waar hij na zes maanden herboren afstapte, en toen maar bleef, bij de familie Puelles, waar hij nu ook aanschoof bij ons bezoek. Geen steek veranderd, gelukkig. Nog even nukkig en Gronings als vanouds. Waarom we niet met de auto gekomen waren, dat soort opmerkingen. Gekeuvel in de wijngaard, bewondering voor de nooit afgebouwde nieuwe in potentie schitterende cirkelvormige cave. Het diner werd opgeluisterd door sushi waar Jesus zelf erg om moest lachen (sushi in de Rioja!). De nacht werd wat onrustig toen een van de Vleckies het voor elkaar kreeg om zichzelf buiten haar kamer te sluiten na een zwemsessie van een uur, ach ja, Vleck zelf draaide zich nog maar ‘ns om en liet de jeugd z’n ding doen, zoiets. De wijnen? De wijnen zijn als geen ander van een wel erg goede prijs-kwaliteit-verhouding dus laten we binnenkort maar eens beginnen met de Gran Reserva uit 2011, die we voor iets meer dan 17 euri’s kunnen gaan aanbieden, eigenlijk een belachelijke prijs. Maar het meest verbaast was ik toch weer over de ‘basis-zonder-etiket’, wat een wijn, wat een zon, wat een fruit in het glas, voor een schijntje.
JACQUES!
Dag 2. Na een rondje yoga, fitness of rennen om de eerste copieuse maaltijd de compenseren op naar Alfredo Maestro. Nog nooit bezocht, al enige tijd een waarde van weleer in ons portfolio, dus zeer benieuwd. Wat een grootheid eigenlijk, je weet het wel, maar enige bevestiging kan nooit kwaad. Hij vertelde tijdens onze toer door de wijngaarden over de gebruikelijke geografische details maar ook over zijn eerste inzending ooit van zijn wijnen naar het belangrijkste wijnblad van Spanje, El Mundo del Vino, en hoe zijn wijnen gerankt werden als nummer een tot en met vijf, van de twaalf. Kostje gekocht zou je zeggen, omhoog gooien die prijzen! Maar zij die Vleck al een tijdje in de gaten houden weten: niks van dat al. Volgens mij alleen het laatste jaar een paar duppies erop. De proeverij deed ons weer meer dan nodig was overtuigen van de kwaliteit. De nieuwe batch zal niet lang op zich laten wachten, met ook wat nieuws door ons voor het eerst geproefd. En ook weer een nieuwe lichting van de dessertwijn la Cose. een bedrijfsongeluk, te ingewikkeld om uit te leggen, maar een schitterend verhaal over halve ontploffingen van rottende druiven en van die dingen, tot er iets gevonden werd van gekmakende verleiding. Na een kwart lam te hebben verorberd en een grote knuffel van Alfredo op weg naar Madrid, alwaar bed na bier en tapas onder leiding van Stefan….bestel maar wat je lekker lijkt, dan spoelen wij het wel weg : )
DE GIGAGIGACUVES VAN VINEDOS Y RESERVAS
Dag 3. Dag van extemen. We doen in natuur, dat weet u. Klein, maar fijn, daar houden wij van. Wellicht hoe kneuteriger, hoe beter. Op naar la Mancha, alwaar Vinedos y Reservas ons zou ontvangen. Da’s niet echt natuur. Wel erg goed, schoon, en voor het geld maken zij onze ‘Cava’ Gota de Plata waar we al 17 jaar lang Amsterdam en omstreken mee platgooien. Want, onvoorstelbaar veel wijn, met bubbels, voor wel heel erg weinig. (€ 7,90? Ja € 7,90, approved by Vleck…) We hadden wel iets groots voor ogen, maar die vielen bijgans uit de schellen toen we het dorpje benaderden. Het zou toch niet? Ja het is het echt. Groot? Immens. Wat cijfers. Zevenhonderd boeren die lid zijn van de cooperatie. Vijfduizend hectare. Ca. 40 miljoen kilo druiven per oogst. Maar ook 30 procent biologisch, we stonden midden in de oogst en zagen hoeveelheden druiven verwerkt worden in een uur die waarschijnlijk groter waren dan al onze andere boeren in ons portfolio verwerken zouden gedurende de gehele oogst. We reden mee op een oogstmachine die het werk deed, in een dag, vergelijkbaar met de twee handen van zo’n honderd plukkers. Als kleine kinderen aanschouwden we het theater, klommen op cuve’s van 800-duizend (!) liter en waren een beetje sprakeloos. Gelukkig was ‘onze’ Gotas toch een leuk, kleiner, side-projectje van ca. 100.000 flessen per jaar, dus ala, we konden nog thuiskomen vonden we, natuurwijnimporteurs van het eerste uur die gewoon goede wijn willen verkopen. Maar wat was het fascinerend en om nederig van te worden, een echte wijnfabriek, die gewoon onder leiding stond van de tweede generatie topondernemers, anders kan ik het niet noemen. Klasse. En dan het contrast, richting Bodegas Gratias. Eerst de verwoestende kracht van de klimaatverandering mogen aanschouwen. Een weergaloze hagelbui, de week ervoor. Dertig centimeter hagelstenen zo groot als tennisballen kwamen uit de lucht, en niet lokaal zoals gebruikelijk maar over een lengte van 40 kilometer, 20 minuten lang. De verwoesting was verbijsterend om te zien. Behalve de wijngaarden, waar geen blad laat staan druif meer aanhing, waren ook volledige stukken bos ontbladerd. Kale bomen zover het oog rijkte. Alles grijs en grauw, waar fris en groen de norm is. Bah, bah en nog eens bah. Dan het loodsje, waar 30 duizend flesjes gemaakt worden, met de hand, in wel of niet ontploffende tinjachas, al doende leert men, en het hele gamma, en we verkopen bijna het gehele gamma, alles onderscheidend, expressief, goed over nagedacht, leuke onbekende duivensoorten als bobal, marisancho, teta de vaca, pedro juan, moravia agria, moravia dulce, cegivera, rojal, valencin, albillo ……. en bovenal lekker en niet duur, passeerde tijdens de bbq ons palet en omdat we wat laat waren gearriveerd bezochten we pas de volgende ochtend de rest van de wijngaarden. Hoofdrol voor Tardana, een witte druif die niemand kent maar met liefde begeleid parels van wijnen geeft. Echte hoofdrol natuurlijk van Anna en Ivan die ons zo liefdevol ontvingen en uitzwaaiden. Goud!
VERWOESTING DOOR HAGEL…..
En toen richting Valencia voor onze ‘Covid-vondst’ Vincenc Torres. Onze Martijn had er in die rottijd nogal lol in om in plaats van de gebruikelijke research flesjes online te kopen in Frankrijk of Spanje in een soort van ‘blind te schieten’ op leuke etiketten en goede prijzen. De wijnen van Torres kwamen op afstand door de ballotage, reeds een paar keer besteld, superleuk contact over de mail, maar dan is het best spannend. Waar komt het eigenlijk vandaan, en wie is die knakker? Ik had eigenlijk een beetje een rommeltje verwacht. Beetje gekke onbestemde etiketten, hier was zeker geen marketeer aan het werk gezet, en de wijn rustiek en boers tegelijk. Wat schetste onze verbazing om een hypercleane, georganiseerde maar 100% natuurlijke cave te treffen, met een meer dan hoffelijke een beetje zenuwachtige familie die ons door de proeverij meenam. Tot onze grote vreugde bleek er een lijn ‘Reserva’ te bestaan, waar we meteen een pallet 2011 van op de kop tikte, en onze nog grotere vreugde bleek de oude baas een meesterlijke Paellamaker te zijn. Tempootje ‘op z’n sloffen’, buiten op het open vuur, zat hij, overzag het gebraad en gepruttel en maakte ons deelgenoot van het echte leven. Meesterlijk! Dit jaar behalve de genoemde Reserva weinig beschikbaar, dus wacht niet te lang met de kennismaking. Enige lastminute intuïtie van Utrechtse Arjan bracht ons bij een heerlijk appartement aan het strand waar we de dag afrondde met de kraker Real-Atletico in zo’n net niet verlopen tapasbar only locals, kroketten, papatas bravas, te veel tortilla, het kan minder!
Dag 4: Op naar nieuweling Mike Sheppard. Zo’n Nieuw-Zeelandse dude, je ziet ‘m kitesurfen, snowboarden, z’n Italiaanse vrouw opduiken in Japan waar hij ook even een jaar woonde, arriveren in Spanje zo’n tien jaar geleden en denken: en hier blijf ik! Met Ramon Escoda (zie onder) als leermeester maakte hij het sulfietloze wijnmaken in zeer weinig tijd eigen en ontwikkelde hij zijn stijl naar wat wij proefden vorig jaar en wat ons overtuigde. Hyperfijne gedoeloze wijnen. Hij wil niet funk, hij wil finesse. Hij wil transparant en drinkbaar, hij wil niet moeilijk, hij wil lekker. Vinden wij ook. In zijn nieuwe cave op een ongezellig bedrijventerreintje proefden we zijn nieuwe jaargangen parellada, xarel-lo en garnatxa negraDeze supersympatieke gast vertelde dat een groot deel van zijn markt in Azie een beetje was ingestort, dus laten we ‘m steunen en zorgen dat Nederland dit drinkt! Daarna gezamenlijk op naar icoon Ramon Escoda, die op ons wachtte voor de lunch. Al onze vegetarische karmapunten weer verspeeld in een lokaal waar de traditie vanaf droop en daarna een verrukkelijk samenzijn in de namiddag en vroege avond bij Ramon en Carmen. Voor wie hier nog nooit was, helaas. Het is niet uit te leggen maar dit is zo’n bijzonder plek. Er is ruimte, er is stilte, er zijn vergezichten met mist en ondergaande zonnen, een wandeling in de schemering door Chenin geselecteerd door grootheden uit de Loire, er is fermenterende wijn, er is wijn beneden en boven om te drinken, er zijn voraal heel veel verhalen, er is lol, te luide muziek. Er is leven. Iedereen zou het resultaat in zijn glas moeten schenken om het leven te voelen en te beleven.
MAGIE BIJ RAMON ESCODA
Laatste dag. Ton Rimbau is wellicht ‘the opposite’. Een druïde, die van planten meer verwacht dan van terroir, die medicijnen voor de wijngaarden bereidt in water dat onder een rood, blauw of bruin glas in de juiste frequentie is gebracht. Die het bezoek als eerste een a4’tje in de hand drukt met zo’n 40 punten die hij belangrijk vindt: dat water geheugen heeft, het waarom van kruiken, waarom je de kruiden zelf moet plukken, het handige van een gemagnetiseerd snoeimes, wijn bewaar je onder water, etcetc. Dat we er überhaupt iets van meekregen was te danken aan Stefan die ons door het kenniscentrum heenvertaalde. Wijngaarden die verlaten leken maar schitterend fruit gaven. Onnavolgbaar. Enigszins verbouwereerd zaten we na vier uur in de Subaru richting el Pratt, waar we na 1628 kilometer karren over snelwegen en geitenpaadjes de Spaanse boel de boel lieten. Kom proeven al deze brouwsels!